İsmail suna

Kim kabul eder ki Counter Strike, Max Payne, Street Fighter veya strateji oyunları nedeniyle deli, bağımlı, hasta olarak kabul edilmeyi?? Oyun derseniz aklımda canlanan ilk görüntü budur. Ben bilgisayar oyunlarıyla pek çok kişi gibi çocuk yaşta tanıştım. Seksenlerde doğanlar için bu eğlencenin adı "atari" idi. Önce ufak elde oynadığımız enteresan sesler çıkaran(benim için çok keyifli seslerdi tabii) aletler sonraları TV ye bağlanan içinde bilmem kaç oyun olan siyah adını hatırlayamadığım cihazlar, sonraları kasetli joystickli falan derken kendimi atari salonlarında buldum. LİNK:  Bilgisayar oyunları tarihi makale Hagar, sokak döğüşü, ken ryu, sagat, jeton daha fazla jeton daha az okul, okul dönüşü vesairee. Günümüzdeki karşılığı ise play station, xbox, mobil oyunlar... Son olarak Resident evil, Max Payne gibi bilgisayar oyunları oynadığımı hatırlıyorum. Hatta bu iki oyunun bazı seviyelerinde haftalarca PC başında kaldığımı bilirim. "O limanda sıkıştım, ne yapmalıy...

Doğrulan, dik duran ve barkod insan... Napolyon'un meşhur "para para para" söyleminin günümüz dünyasındaki modernize hali, "Tüket, tüket ve tekrar tüket". İnsan ihtiyaçları ile keyif dünyası arasındaki gizemli ilişki, tüketim toplumu adı verilen bir yaşam biçiminin doğmasına yol açtı. Dikkatinizi çekerim, İhtiyaç değil tüketim dünyası diyoruz her insanın arzularının efendisi olma yolunda koşturma çabasına. Şeytanın Avukatı filminde kibir üzerinden başlayan eleştiri alttaki sahnede tüketim ve insan arasındaki sakıncalı ilişkiyi öyle akıllıca betimliyor ki kişi kendisiyle yüzleşmeden edemiyor "Acaba ben yüzde kaç Eddie Barzoon'um" Ya da bu sakıncalı hali şizofrenik ama muhteşem şekilde ele alan Fight Clup efsanesi ve Tyler Durden... Tüketmenin dayanılmaz keyfi insan arzularının tatminsizliğiyle doğru orantılı sevgili okur. İhtiyaçlarımızı gidermek için yani aç kalmamak amaçlı girdiğimiz  bu döngüde ipin ucunu öyle kaçırdık ki artık doymak i...