İsmail suna

  Kurallara bağlı bir hayat. Her ne kadar labirentte koşturmaca gibi görünse de başı ve sonu belli. iki ucu kesik düz bir halat. Evet, yanlış yazmadım bildiğiniz ip. Ortasında yürüdüğümüz iki taraftan da kesik bir ip. Maddi ve manevi bir düzlemde insanca yaşamaya çalışıyor başarılı olmaya çabalıyor, maddi ve manevi dengede bir o yana bir bu yana yalpalıyoruz. Para demek maddecilik demekti, hırs demekti, özden kopmak demekti. En azından atalarımız bize bunun böyle olduğunu anlattı. Paraya dudak bükenler takdir edildi ve maneviyatta zirvedekiler listesine alındı. Öyle ya para her şey değildi hatta saygı duyulmaması öğretilen tek şeydi.  Şimdi şimdi öğrendik ki tüm bu anlatılanlar tarihin en büyük palavrasıydı. Doğamızdaki yaşama iç güdüsü, kendini koruma mekanizmasıyla birleşerek faydacılığa, oradan da bencilliğe uzandı. İnsanlık erezyona uğramadı çünkü insan denen canlı var oluşundan beri kayıtsız, hıslı, egoistti. Toplum hayatı sevgiyi, kardeşliği, arkadaşlığı, iyiliği, güzell...

İnsan bilinçli bir canlı. Hayvan doğduğu gibi bir canlı. İnsan iyi veya kötü. Hayvan her zaman tabiatının gerektirdiği gibi. İnsan ihtiyacından fazlası için öldürür. Hayvan ihtiyacından fazlasını paylaşır. İnsanın vefası tartışılır. Hayvan vefası tartışılmaz. İnsan düşünen bir hayvandır ve düşünmesi onu dünyanın en yırtıcı hayvanı yapmıştır. Kızdığımız insanlara hayvan demek çok yanlış. Hayvanların kızdığı dostlarına insan demesi ise çok doğru. Modern insan tabiattaki doğum haklarını sattı. Varlığının kutsalllığına ihanet etti. Oysa bir hayvan için bilinç kazanmak, değişip dönüşüp, dönüştürmek ne kadar mucizevi bir hediyeydi.... İnsan doğa anaya ve onun çocuklarına katliamı mantığa bağladı ve mantıksızlığa sadece kendisi inandı. Belki bir kurt oldu fakat köpek olmayı asla başaramadı. Dostuna vefa gösteren bu örnekte olduğu gibi... İnsan kendi kendinin kurdudur derler. Bir düzeltme yapalım. İnsan tüm canlıların kurdu. Ama vefalı bir kurt değil. En azından alttaki örnek...