İsmail suna

Caaanım seksenli yıllarım, çocukluğum, bitmemiş türküm benim... Nekka güzel ve özeldi 80'li yıllar. Bırak çevrim dışıyı, çevrim diye bir sözcük yoktu. A pardon vardı:)) O çevirmeli, fevkaladenin fevkinde telefonlarımız  sayesinde. İşte gerçekten çevrim içi olmak böyle bir şey. Emek vereceksin kardeşim çevireceksin o 360 derece kadranı. Göz, kas koordinasyonu kullanacaksın veee konuşaksın. Hiç bir tost makinesi bu keyfi veremez, imkansız İnsan bir masal olarak hatırladığı büyülü bir dünyayı, geçmişi nasıl yazıya döker inanın bilmiyorum. Seksenli yılları yaşamış insanlar arasında çocuk, yetişkin diye bir ayrım yoktur. O yıllara dair herkesin hatıraları aynıdır ve dikkat edin tüm dünyanın en özel yılları olarak kabul edilir. Türkiye'de ise bana kalırsa fakirliğe, yokluğa rağmen akıllara kazınan son keyifli, eğlenceli, dostukla aileyle mutlulukla dolu dönem olarak hatırlanan bir büyülü zamandır 80 ve 90 arası. Çok yönlü sobalarımız. Benim için çoğu zaman kamp ateşi...

Kim kabul eder ki Counter Strike, Max Payne, Street Fighter veya strateji oyunları nedeniyle deli, bağımlı, hasta olarak kabul edilmeyi?? Oyun derseniz aklımda canlanan ilk görüntü budur. Ben bilgisayar oyunlarıyla pek çok kişi gibi çocuk yaşta tanıştım. Seksenlerde doğanlar için bu eğlencenin adı "atari" idi. Önce ufak elde oynadığımız enteresan sesler çıkaran(benim için çok keyifli seslerdi tabii) aletler sonraları TV ye bağlanan içinde bilmem kaç oyun olan siyah adını hatırlayamadığım cihazlar, sonraları kasetli joystickli falan derken kendimi atari salonlarında buldum. LİNK:  Bilgisayar oyunları tarihi makale Hagar, sokak döğüşü, ken ryu, sagat, jeton daha fazla jeton daha az okul, okul dönüşü vesairee. Günümüzdeki karşılığı ise play station, xbox, mobil oyunlar... Son olarak Resident evil, Max Payne gibi bilgisayar oyunları oynadığımı hatırlıyorum. Hatta bu iki oyunun bazı seviyelerinde haftalarca PC başında kaldığımı bilirim. "O limanda sıkıştım, ne yapmalıy...