İsmail suna

Görme engelli, ama, kör… Fiziksel dünyada kimine göre en hayati uzvundan mahrum kalan insan. Işıktan yalıtılmış el yordamıyla süren bir ömür.   Fiziksel olarak görememek fikirsel körlük kadar kadar hayati midir dostlar!!! Çağın meselesi budur.   Nedir bu fikirsel, ideolojik, tek tip körlük diye soracak olursanız; bakın derim sağınıza solunuza en yakın arkadaşınıza, sevgilinize, eşinize ara ara da kendinize. Felsefeden, sanattan bilimden azade toplamlara veya yığınlara ki bu körlemesine tutumlara sahip insanlardan müteşekkil topluluklara ancak yığın denir. Toplum olamamış toplamlardan ibaret insanlar; sadece sayı olarak ederi olan nesneler. Saplantılı bir ruh halidir fikirsel körlük. Bu saplantıya sahip canlılar tek tip düşünerek tek tip yaşamaya ve çevrelerini de aynı saplantıdan muzdarip ve fakat muzdaripliğinin bile farkında olmayan canlılardan seçerler. Kimi zaman bir ideolojiye takıntılı partizan (sağ=sol), kimi zaman bir sporun fanatiği, kimi zaman dine takınt...

        Hayat değişir; insan daha sık değişir. Ne olduğunu bile kavrayamadan değişmeye devam eder. İki çay bir fincan kahve arasında ise karakterine eklemeler yapar. Sarsılmaz bir yapı inşa eder ki biz ona kişilik diyoruz. (hadi hariçten dayanak sallamış olmayayım) ben, diyorum.   Peki o zaman us’umuzu uslandırmaktan öte bir çalkalayalım ve soralım “nedir bu gerçek diye” Korkmayın dostlar felsefeye giriş dersi 1 değil!!! Kimine göre ilkokul 1, kimine göre lisans üstü bir yanılgı sorusu bu.   Elle tutulan, gözle görülen, akılla kavranan mıdır gerçek denen; yoksa kendimizi inandırdığımız palavralar mı? Doğruluğunu asla teyit edemeyeceğimiz inançlarımız mı yoksa   güvendiğimiz bir kişinin dudaklarından dökülen iki satır mı? Subjektif bir sanrı mı yoksa nesnel bir çaresizlik hali midir bu gerçek? İnsan türünün en başarılı olduğu işlerden biri olması gereken muhakeme yeteneğimiz körelir ve doğruluğu teyit edilmesi mümkün olmayan palavralarımı...